Sommige mensen vinden het vreselijk dat hun hele huis vol staat met spullen. Anderen halen hun schouders erover op, hebben er eigenlijk geen last van. De manier waarop jij er naar kijkt, bepaalt hoeveel last je er van hebt. Als jij er geen probleem mee hebt, zul je ook niet snel de behoefte voelen er iets aan te doen. Maar als je ervan baalt of zelfs een gevoel van falen krijgt (en geloof me, dat hebben veel mensen), dan zal de behoefte er iets aan te doen, groter zijn.
Willen versus kunnen
Maar hoe groot de behoefte is, zegt niets over het gemak waarmee je kunt loslaten. Echt, ik heb genoeg mensen begeleid die heel graag minder spullen wilden, meer ruimte wilden en vooral hunkerden naar de rust en de vrijheid die het hen zou opleveren. Maar toch, als ze dan naar losse voorwerpen keken, dan wilden ze die allemaal houden. Allemaal om verschillende redenen.
Loslaten is lastig
Ik weet dat het veel mensen heeft geholpen om je à la Marie Kondo af te vragen of je er blij van wordt, maar daarmee ben je er naar mijn idee nog niet. Er zijn meer zaken die meespelen in je besluit of je iets wilt vasthouden of toch gaat loslaten. Dat maakt loslaten ook zo lastig. Zelfs als je er echt aan toe bent en echt behoefte aan hebt.
Een ding is slechts een ding?
Elk voorwerp is gewoon een voorwerp. Niets meer, niets minder. Als die spullen niet in ons huis stonden, hadden ze waarschijnlijk niets te betekenen en zouden het ook slechts voorwerpen blijven. Maar… ,zodra wij spullen in ons bezit krijgen, geven we er betekenis aan. We hebben er gedachten over en plakken er emoties aan. Of er gaan emoties aan kleven door herinneringen. Aan sommige spullen hechten we meer betekenis dan aan andere. Feit is: hoe meer betekenis we ergens aan geven, hoe lastiger het is om dat voorwerp los te laten.
Automatische piloot
Het is goed om de betekenis die je aan spullen geeft, te achterhalen. Dan kun je het loskoppelen van het voorwerp én het op een andere manier bekijken en beoordelen. Dat is niet eenvoudig, we zijn niet gewend om dat te doen. We staan daar niet bij stil en reageren vaak op de automatische piloot.
Ik begeleidde een klant bij het uitzoeken van spellen. Zij maakte steeds de keuze: zelf houden of naar de spellenclub? Toen ze een beslissing ging nemen over een spel in een andere taal, bleek dat ze die keuze al had gemaakt: de handleiding moest worden vertaald en daarna kon het spel naar de spellenclub. Op mijn vraag of dat echt was wat zij ermee wilde, of het de moeite waard was om die extra zelf bedachte taak op zich te nemen, bleek het antwoord nee. En dus maakte ze een andere keuze voor het spel.
Doorbreken van patronen
Zo zie je maar: ook bij het maken voor keuzes, hebben we patronen die we als op de automatische piloot volgen. Wat ik doe, is je helpen die patronen te doorbreken, anders naar je spullen te kijken, de betekenis te achterhalen en je echt bewust helpen kiezen wat je ergens mee wilt: vasthouden of loslaten. Hoe meer betekenis je geeft aan spullen, hoe waardevoller deze bewuste keuze is. En op deze manier wordt het makkelijker om in te schatten wat je wilt loslaten en wat je toch echt wilt vasthouden.
Dit artikel is geschreven door Monique Lutz van MeerRuimte.nu