Afgelopen weekend las ik een artikel over het nieuwe boek van Douwe Draaisma, Als mijn geheugen me niet bedriegt, heet het.
En dat is dus precies wat er wel aan de hand is. Hoewel je geheugen je niet echt bedriegt. Maar het verandert wel. Doordat je nieuwe dingen beleeft en ontdekt, zie je dingen die in het verleden zijn gebeurt ook in een ander licht.
Zo kun je je jeugd opeens anders gaan zien als je ouder wordt of als je zelf kinderen krijgt. Zelf realiseer ik me regelmatig hoe jong mijn ouders nog waren toen ik zelf opgroeide. Lange tijd waren ze jonger dan ik nu ben.
Het is allemaal een kwestie van perspectief.
Misschien herken je ook wel dat je van sommige herinneringen niet meer weet of je de echte herinnering voor je ziet of het verhaal dat je er zo vaak over hebt verteld of over hebt horen vertellen.
Het goeie nieuws voor je spullen is dat ook de verbinding tussen spullen en herinneringen niet vast staat. Je kunt het verhaal dat je jezelf vertelt aanpassen en daarmee je verhouding tot die spullen veranderen, op zo’n manier dat je je spullen kunt loslaten. Dat is nou emotionele lijm loslaten.